Enbiya Suresi 34. Ayet

Enbiya Suresi, adını 'peygamberler' anlamına gelen 'Enbiya' kelimesinden alır ve Kur'an-ı Kerim'in 21. suresidir. Mekke döneminde inmiş olan bu sure, genellikle peygamberlerin tebliğleri, insanlara olan çağrıları ve onların karşılaştıkları zorluklar üzerine yoğunlaşmaktadır. Bu sure, aynı zamanda insanların tarih boyunca çeşitli peygamberlerle nasıl bir ilişki içerisinde olduklarını ve bu peygamberlerin insanlara iletmekte oldukları mesajların önemini vurgular. Ayet 34, bu bağlamda bir uyarı niteliği taşır ve insanlığın sınırlı ömrüne dikkat çeker. Bu ayette, Allah, Peygamber Muhammed'e hitaben, daha önce yaşamış diğer insanların da ölümlü olduğunu, dolayısıyla onun da ölmesi durumunda diğer insanların ölümsüz olmayacaklarını belirtmektedir. Ayet, insanın fani olduğuna ve bu dünyada kalıcı olmadığımıza dair bir hatırlatma yapar. Bu bağlamda, ayet, insanları dünya hayatının geçiciliğine dair düşünmeye sevk eder ve kalıcı olanın ahiret hayatı olduğunu anlatır. Bu nedenle, Enbiya Suresi'nin genel teması, insanlara bir uyarı yaparak, gerçekliğin farkına varmalarını sağlamak ve onları ahiret inancına yönlendirmektir.

Ayetin okunmasında dikkat edilmesi gereken bazı tecvid kuralları bulunmaktadır. Özellikle, 'مد' (uzatma) kuralları ve 'إدغام' (bir harfin diğerine yedirilmesi) kuralları bu ayette gözlemlenmektedir.

Ayet içerisinde geçen kelimeler, Kur'an'da sıkça rastlanan terimlerdir. 'إنسانٌ' kelimesinin 17 kez kullanılması, insanın yaratılışına ve insana verilen mesajlara vurgu yapmaktadır. 'أبَدًا' kelimesinin 5 kez geçmesi, ebedi yaşam teması etrafında dönen bir anlatımın parçası olduğunu gösterir. 'خَلَقْنَا' kelimesinin 7 defa tekrarı ise yaratılışın önemine ve Allah'ın kudretine işaret eder. Bu kelimelerin sık kullanımı, insanlığın varoluşsal sorularına cevap arayışını destekler.