En'âm Sûresi 109. Ayet

En'âm Suresi, Mekke döneminde inmiş olup, genel olarak tevhid, peygamberlik ve ahiret inancı üzerine yoğunlaşmaktadır. Bu surede, inkarcıların tavırları, Allah'ın varlığına ve birliğine dair delillerin önemi, peygamberlerin gönderilişi ve önceki kavimlerin başına gelen olaylar gibi konular işlenmektedir. Ayet 109, özellikle müşriklerin mucizelere dair olan inançsızlıklarını ve Allah'tan gelen delillere karşı nasıl bir tutum içinde olduklarını vurgular. Ayette, müminlerin inançlarını pekiştiren mucizelerin, aslında Allah'ın iradesiyle ilgili olduğu belirtilirken, aynı zamanda inkarcıların bu mucizeler gelse bile inanmayacakları ifade edilmektedir. Bu bağlamda, ayet, inancın sadece görünen delillere değil, aynı zamanda kalpteki samimiyete dayandığını da ortaya koymaktadır. Müşriklerin, kendilerine bir mucize gelirse inanacaklarına dair yemin etmeleri, onların aslında içsel bir inançsızlık içinde olduğunu gözler önüne serer. Bu ayet, inkarcıların Allah'ın iradesine ve hikmetine olan itaatsizliklerini dile getirir. Sonuç olarak, En'âm Suresi 109, inançsızlık ve delil arayışındaki çelişkileri ele alarak, insanın Allah'a olan inancının ne denli önemli olduğunu hatırlatır.

Ayetin tecvid kurallarında 'idgam' ve 'med' durumları bulunmaktadir. Ayrıca, kelimeler arasındaki bağlantılar açık bir şekilde belirgin olup, akışkan bir telaffuz sağlamak amacıyla dikkatli bir okuma gerektirir.

Kur'an'da geçen kelimelerin sıklığı, inanç ve mucize konularının ne kadar önemli olduğunu göstermektedir. Mucize kavramı, insanların Allah'ın kudretine olan inancını pekiştirmek amacıyla sıkça yer almakta; ayetler ise Allah'ın mesajının iletilmesinde merkezi bir role sahiptir. Yemin kavramı, özellikle insanların inançlarını ve ikna ediciliği vurgulamak için kullanılmaktadır. Bu kelimelerin Kur'an'da yoğun bir şekilde geçiyor olması, bu temaların ne kadar merkezi olduğunu ortaya koyar.