İsra Suresi 96. Ayet

İsrâ Suresi, Mekke döneminde nazil olmuş bir suredir ve çoğunlukla insanlığa yol gösterici ilkeler, ahlaki değerler ve toplumsal normlar üzerine yoğunlaşmaktadır. Bu surede, özellikle insanın yaratılışı, Allah'a kulluğun önemi ve peygamberliğin anlamı üzerinde durulmaktadır. 96. ayet, Allah'ın her şeyin şahidi olduğu ve kullarının halini en iyi şekilde bildiği gerçeğini vurgulamakta, bu bağlamda bir tanıklık ifadesi olarak Allah'ın yeterli olduğunu belirtmektedir. Ayette, 'şahit olarak Allah yeter' ifadesi, insanların birbiriyle olan ilişkilerinde Allah'ın gözetleyici, bilgilendirici ve adaletli tavrının altını çizmektedir. Bu tür ifadeler, insanlara kendi eylemlerinin sonuçlarını düşünmeleri için bir fırsat sunar ve sorumluluk bilincini artırır. Kur'an'da genel olarak duygu, düşünce ve eylemlerin bağlamı incelenirken, bu tür ayetler aracılığıyla, okuyucuya bir gerçeklik duygusu ve manevi bir sorumluluk aşılanmaktadır. İsrâ Suresi'nin genel teması, insanın toplum içindeki yerini ve sorumluluğunu sorgulamasına yardımcı olurken, Tanrı'nın kudretini ve her şeyi görüp bilmesini de hatırlatmaktadır.

Ayetin okunmasında dikkat edilmesi gereken bazı tecvid kuralları bulunmaktadır. Öne çıkan tecvid kuralları arasında idgam ve med gibi durumlar yer almaktadır. Özellikle 'كَفَايَةً' kelimesinde med uygulanması ve 'عَبَادَهُ' kelimesinde 'a' harfinin uzatılması dikkat edilmesi gereken noktalardır.

Ayet içerisinde geçen kelimelerden 'شَاهِدًا' (şahit) kelimesi Kur'an'da toplam 8 defa geçmektedir. 'عَبَادَهُ' (kullar) kelimesi ise 31 defa kullanılırken, 'كَفَايَةً' (yeter) kelimesi toplamda 6 defa geçmektedir. Bu kelimelerin sıklığı, Allah'ın kullar üzerindeki bilgisi, şahitlik ve yeterlilik gibi kavramların önemini vurgulamak amacıyla özellikle sık kullanıldığını göstermektedir. Bu kelimeler, insan ilişkileri ve Tanrı'nın gözlemine dair derin bir anlayış geliştirmektedir.