Bakara Suresi 220. Ayet

Bakara Suresi, Kur'an-ı Kerim'in en uzun suresi olup, çeşitli konuları ele alır. Mekke döneminde inmiş olan bu sure, sosyal, ahlaki ve hukuki konulara dair birçok hüküm ve öğüt içerir. Ayet 220, yetimlerin durumu üzerine bir açıklama sunmakta ve bireylerin yetimlere karşı nasıl bir tutum sergilemeleri gerektiğine dair ipuçları vermektedir. Bu ayet, hem dünya hem de ahiret hayatına dair düşünmeyi teşvik ederken, yetimlerin korunması ve onların işlerine karışılmasının önemi üzerinde durur. Ayet, insanların toplumsal sorumluluklarını hatırlatırken, sosyal adaletin sağlanmasına yönelik bir yaklaşımı da vurgulamaktadır. Ayrıca, yetimlerin kardeş olarak görülmesi, insan ilişkilerinin nasıl olması gerektiğine dair bir mesaj taşımaktadır. Bu bağlamda, Allah'ın insanların niyetlerini ve davranışlarını bildiği belirtilerek, amellerin karşılığına yönelik bir uyarı da yapılmaktadır. Böylece, bu ayet hem bireylerin hem de toplumun sorumluluklarını hatırlatan önemli bir öğüt niteliği taşır.

Ayetin tecvid kurallarında, idgam ve med gibi kurallar görülebilir. Özellikle 'يسألونك' ifadesindeki 'س' harfi, 'أ' harfiyle birleştiğinde idgam kuralı uygulanır.

Ayet içerisinde geçen 'يتامى', 'صلاح' ve 'فرق' kelimeleri, Kur'an'da önemli kavramlar olarak sıkça yer almaktadır. Bu kelimelerin tekrar sıklığı, toplumda adalet, merhamet ve sosyal sorumluluk gibi temaların önemini vurgulamaktadır. Özellikle 'yetimler' kelimesinin tekrar etmesi, sosyal adalet ve toplumun zayıf bireylerine karşı duyarlılığın artırılması gerektiğini göstermektedir. 'صلاح' kelimesi ise toplumu düzeltme ve iyileştirme amacı taşıyan bir kavram olarak, Kur'an'da pek çok yerde yer almaktadır. 'فرق' kelimesi ise doğru ve yanlış arasındaki ayrımın yapılması gerektiğini anlamında önemli bir yer tutmaktadır.