Casiye Suresi 23. Ayet

Câsiye Suresi, Mekke döneminde inmiş olan bir suredir ve genellikle Allah'ın birliğine, kıyamet gününe ve insanların bu konulardaki sorumluluklarına dair mesajlar içermektedir. Bu surede, insanlara Allah’ın varlığı ve birliği ile ilgili deliller sunulmakta, insanların kendi içsel arzularının peşinden gitmeleri durumunda nasıl bir sapkınlık içine düşebilecekleri anlatılmaktadır. Ayet 23, bu bağlamda, insanın nefsinin arzusunu ilah edinmesinin tehlikelerini vurgular. Nefsine tapınarak Allah'tan uzaklaşanların durumunu gözler önüne serer. Burada, Allah'ın bilgisi ve iradesine atıfta bulunularak, kimin doğru yolu bulamayacağına dair bir uyarı yapılmaktadır. Ayetteki ifadeler, insanın bilinçli olarak kendi içsel arzularını ilah edinmesinin sonuçlarını gösterir ve bu durumun, insanı yanlış bir yola sürükleyeceğini dile getirir. Câsiye Suresi'nin genel teması, insanın gerçek anlamda hidayete ulaşması için Allah’a yönelmesi gerektiğini ifade ederken, bu ayet de bu gerçeği somut bir şekilde ortaya koymaktadır. Kişinin kendi arzusunu ilah edinmesi, onu sapıklığa sürükler ve bu sapkınlık sonucunda Allah tarafından nasıl bir kapı kapandığına dair bir tasvir sunar. Bu çerçevede, ayet insanlara düşünmeleri ve ibret almaları için bir çağrıda bulunmaktadır.

Ayetin içinde, Arapça'da tecvid açısından dikkat edilmesi gereken noktalar bulunmaktadır. Özellikle 'مُهْتَدٍ' kelimesinin başındaki 'مُ' sesi med ile uzatılmakta olup, burada idgam veya ghunnah gibi tecvid kurallarına dikkat edilmesi gerekmektedir.

Ayet içerisinde geçen kelimelerin Kur'an'daki toplam geçiş sayıları, o kelimelerin tekrarlılık sıklığını ve önemini göstermektedir. 'هَوَى' kelimesinin sıkça kullanılması, nefsin arzularının insan hayatındaki etkisini vurgulamakta ve bu konuda sürekli uyarılarda bulunulmaktadır. 'مُهْتَدٍ' kelimesinin az kullanılması ise, doğru yolu bulmanın zorluğuna işaret ederken, 'قَلْبَ' kelimesinin çokça geçmesi, kalbin durumunun insanın hidayeti üzerindeki etkisini ortaya koymaktadır.