Enbiya Suresi 12. Ayet

Enbiya Suresi, Mekke döneminde inmiş bir suredir ve peygamberlerin hayatlarından, toplumların başına gelen felaketlerden ve Allah'ın kudretinden bahseder. Bu surede birçok peygamberin hikayesi anlatılmakta, insanların Allah’a karşı olan tutumları ve azap ile ilgili uyarılar yer almaktadır. 12. ayet, özellikle insanların azap ile karşılaştıklarında nasıl bir tepki verdiklerine odaklanmaktadır. Ayet, insanların kendilerine gelen bir felaketi hissettiklerinde hemen kaçma eğilimlerini vurgulamakta ve bu durumun acziyetini ortaya koymaktadır. Bu noktada, insanın başına gelen bir felakete karşı olan refleksini sorgulamak mümkündür. Mekke döneminde inmesi, bu tür uyarıların İslam’ın ilk dönemlerinde, henüz inanç ve öğretilerin tam olarak oturmadığı bir zamanda verilmesi açısından önemlidir. Ayet, aynı zamanda inkâr edenlerin azapla karşılaştıklarında ne denli aciz kaldığını da ifade etmektedir. Enbiya Suresi, genel olarak Allah’ın birliğini, peygamberlerin misyonunu ve insanlığın sorumluluklarını gözler önüne sermektedir.

Ayetin dil bilgisi açısından incelendiğinde, azabın hissedilmesi durumunu belirten fiil kullanımları dikkat çekmektedir. Ayrıca, kaçış eylemi için kullanılan terim, aciliyet ve refleksi vurgulamaktadır. Tecvid açısından, ayette idgam ve med kuralları uygulanmaktadır.

Ayet içinde geçen 'عَذَابٌ' kelimesi, Kur'an'da sıkça kullanılan bir terimdir ve genellikle Allah'ın verdiği ceza veya belayı ifade etmek için geçmektedir. 'حَسَّ' kelimesi de önemli bir yere sahiptir; zira insanların hissetme yetisi üzerinden bir refleks geliştirmelerini anlatmaktadır. 'فِرَارٌ' ise insanların karşılaştıkları tehlikelerden kaçışlarını simgelemekte olup, bu kelimeler genel olarak insan psikolojisini ve Allah’ın kudretini yansıtmaktadır.