Mâide Sûresi 117. Ayet

Mâide Sûresi, Medine döneminde inmiş bir sûre olup, sosyal ve hukuki meseleler üzerine yoğunlaşır. Bu sure, özellikle toplumun ahlaki değerleri, dinî uygulamalar ve toplumsal ilişkiler hakkında hükümler içerir. Mâide Sûresi, adını 'Mâide' kelimesinden alır, bu kelime 'sofra' veya 'tabak' anlamına gelir ve bu surede bahsedilen bazı mucizeleri temsil eder. Ayet 117, Hz. İsa'nın (a.s) Rabbine hitap ettiği bir durumu tasvir etmektedir. Burada Hz. İsa, kendi görevini ve Rabbine olan sadakatini belirtirken, kendisinin sadece Allah'ın kendisine emrettiği şeyleri ilettiğini ifade eder. Bu bağlamda, ayet; Hz. İsa'nın durumu, insanlara neyi ilettiği, onların davranışlarını gözlemleme yetkisini Allah'a devretmesi gibi konulara ışık tutar. Sure, inananların ve toplumun sorumlulukları, ibadet anlayışları üzerine önemli mesajlar verirken, Hz. İsa'nın da bu sorumlulukları ve görevleri yerine getirdiğini vurgular. Bu bağlamda, ayet, insan ve Allah arasındaki ilişkiyi, peygamberlerin rollerini ve insanlığın sorumluluklarını ele almaktadır.

Ayetin tecvid kuralları arasında, harflerin uzunlukları için med kuralları ve bazı kelimelerdeki idgam kuralları yer almaktadır. Bu kurallar, ayetin düzgün bir şekilde okunmasını sağlayan önemli unsurlardır.

Ayet içinde geçen Arapça kelimeler, Kur'an'da farklı yerlerde de sıkça kullanılmıştır. 'أَمَرَ' kelimesi, Allah'ın emirlerine ve iradesine vurgu yaptığı için sık kullanılıyor. 'عَبَدَ', kulluk kavramını temsil ettiğinden, inanç metinlerinde yoğun bir şekilde yer alır. 'شَاهِدٌ' kelimesi ise, hem fiziksel hem de ruhsal anlamda tanıklık kavramını içermesi nedeniyle önemli bir yere sahiptir. Bu kelimelerin tekrar eden kullanımı, İslami öğretilerin temel prensiplerine ve ahlaki değerlerine olan vurgu ile ilişkilidir.