Vakıa Suresi 96. Ayet

Vakia Suresi, Mekke döneminde inmiş olan bir suredir ve genellikle kıyamet gününün büyük gerçeklerini, insanların bu günde hangi gruplara ayrılacaklarını ve her grubun alacağı karşılıkları anlatır. Bu surede, insanlar için iki grup belirlenmiştir: sağdakiler ve soldakiler. Sağdakiler, cennete gidecek olanlardır, soldakiler ise cehennemlik olanlardır. Ayet 96, bu bağlamda, müminlerin yüce Rablerine olan dikkatlerini ve ibadetlerini tekrarlamalarını teşvik eden bir mesaj taşır. Ayetin geçtiği surede, Rabbin yüceliği ve ululuğu sık sık vurgulanırken, insanların bu yüceliği anlamaları ve kabullenmeleri yönünde bir çağrı yapılmaktadır. İnsanların, Rablerine duydukları saygıyı, ona yönelerek ifade etmeleri gerektiği ifade edilmektedir. Ayette geçen tesbih kelimesinin vurgusu, Allah'ın sıfatlarını ve isimlerini yüceltme, eksikliklerden uzak tutma anlamında önemli bir ibadeti temsil eder. Bu tür ifadeler, insanın kendisini günahlardan arındırarak Rabine yönelmesi ve ihlasla O'na ibadet etmesi gerektiğini hatırlatır.

Ayetin bazı kelimeleri, Arapça'da belli tecvid kurallarına tabidir. Örneğin, 'رَبِّكَ' kelimesinin başındaki 'ر' harfi med harfidir ve uzatma gerektirir. Ayrıca, 'عَظِيمٍ' kelimesinde de idgam kuralı uygulanmıştır, bu da kelimenin akışını etkileyen önemli bir dilbilgisi kuralıdır.

Ayet içinde geçen kelimeler Kur'an'da belirli bir sıklıkla yer almaktadır. 'تَسْبِيحَ' kelimesi, Allah'ı yüceltme ve tesbih etme bağlamında sıkça kullanılırken, 'رَبِّكَ' ifadesi, Allah'ın insanlar üzerindeki otoritesini ve yüceliğini vurgulamak amacıyla sıklıkla geçmektedir. 'عَظِيمٍ' kelimesi ise, Allah'ın yüceliği ve büyük sıfatlarını anmak için tekrar eden bir kelimedir. Bu kelimelerin bu denli kullanılması, Kuran'da Allah'ın yüceliğini ve insanın O'na olan bağlılığını ifade etme ihtiyacını yansıtmaktadır.