Âl-i İmrân Sûresi 118. Ayet

Âl-i İmrân Suresi, Mekke döneminde inmiş bir suredir ve İslam toplumunun temel inançlarını, ahlaki değerlerini ve sosyal ilişkilerini düzenleme amacını taşır. Bu surede özellikle inananların birliği, düşmanlık ilişkileri ve dostlukların nasıl şekillendirilmesi gerektiği üzerinde durulur. Ayet 118, müminlerin kendi dışındakilerle olan ilişkilerine dair önemli bir uyarı niteliğindedir. Bu ayet, inananlara kendi gruplarının dışındakilere karşı dikkatli olmalarını, onlardan dost edinmenin zararlarına dikkat çekmekte ve düşmanlıkların genellikle yüzeydeki davranışlardan çok daha derinlerde gizlendiğini vurgulamaktadır. Mekki dönemde inmiş olan bu ayet, Müslümanların toplum içinde karşılaştıkları zorlukları ve düşmanlıkları göz önünde bulundurarak, onlara akıllıca ve temkinli davranmalarını tavsiye etmektedir. Surede yer alan diğer ayetler ile birlikte, bu ayet de Müslümanların bir arada durmasının ve birbirlerine destek olmasının önemini anlatır. Ayet, düşmanlık ve kinlerin yüzeyde açıkça görülebileceğini, fakat kalplerdeki buğzun çok daha etkili olduğunu ortaya koyar. Bu bağlamda, inananların akıllarını kullanmaları ve Allah’ın ayetlerini düşünmeleri gerektiği hatırlatılmaktadır.

Ayetin tecvid kuralları arasında, idgam ve med gibi durumlar gözlemlenmektedir. 'الْمُؤْمِنُونَ' kelimesindeki nun harfi, idgam (bir harfin diğerine kaynaşması) kuralına uyar. Ayrıca, bazı kelimelerde med uzunluğu görülebilir.

İnananlar (مؤمن) kelimesi, Kur'an'da sıkça geçen bir terimdir, bu da inanç topluluğunun önemini vurgulamaktadır. Düşmanlık (عداوة) kelimesi ise, insan ilişkilerinin karmaşıklığını ve bu ilişkilerin getirebileceği zorlukları ifade eder. Kalp (قلب) ise, inanç ve niyetlerin yeri olarak önemli bir simgedir ve sıkça kullanılarak ruhsal durumların ve niyetlerin derinliğini ifade etmekte kullanılmaktadır. Bu kelimelerin yüksek sayıda geçişi, dinin sosyal ilişkiler üzerine olan etkisini ve insan psikolojisi üzerindeki derin etkilerini işaret eder.