Âl-i İmrân Sûresi 119. Ayet

Âl-i İmrân Suresi, Medine döneminde inen bir sure olup, genel olarak İslam toplumu, müminlerin dayanışması ve düşmanlarıyla ilişkileri hakkında bilgiler sunmaktadır. Bu sure, özellikle Müslümanların inançlarını pekiştirme ve ahlaki değerler konusunda uyarılarda bulunma amacını taşır. Ayet 119, müslümanların, kendilerine karşı düşmanca tavır sergileyen bazı kişileri nasıl değerlendirmesi gerektiği konusunda bir uyarı niteliğindedir. Bu bağlamda, ayet, müminlerin başkaları tarafından dışlanması ve düşmanlıkla yüz yüze kalması durumunda ruh hallerinin ne olması gerektiği üzerinde durmaktadır. Ayette, bu düşmanca tutumda olan kişilerin, müminlerin onlara duyduğu sevgiye karşılık vermedikleri, aksine kin ve nefret besledikleri ifade edilmektedir. Ayrıca, bu kişilerin kalplerindeki nefreti ve kin duygusunu gizlemelerinin yanı sıra, yüz yüze geldiklerinde farklı bir tavır sergileyerek 'inandık' dedikleri ancak yalnız kaldıklarında gerçek hislerini ortaya koydukları vurgulanmaktadır. Son olarak, Allah'ın her şeyin iç yüzünü bildiği hatırlatılarak müminlerin kalplerindeki durumun gerçekliğine işaret edilmektedir.

Ayetin okunması sırasında, bazı tecvid kuralları uygulanmaktadır. İdgam (bir harfin diğerine katılması) ile birlikte med (uzatma) kuralları da bulunmaktadır.

Ayet içerisinde geçen kelimeler arasında 'kitaplar' kelimesinin sıkça yer alması, inanç ve bilgiye verilen önemi vurgulamakta; bu, müminlerin kendilerini sürekli olarak bilgiyle donatmaları gerektiğini ifade etmektedir. Diğer yandan, 'sevgililer' ifadesi, müminler arasındaki dostluk ve sevginin önemini belirtirken, 'oysaki' kelimesi ise zıtlık durumunu ortaya koyarak anlatımda yoğun bir dramatik yapı oluşturur.