Âl-i İmrân Sûresi 156. Ayet

Âl-i İmrân Suresi, Mekke döneminde inen bir suredir ve bu sure, genellikle inanç, ahlak, toplumsal değerler ve Allah'ın kudreti üzerine yoğunlaşmaktadır. Bu surenin içeriği, iman edenlerin kardeşleri için duyduğu kaygı ve endişeleri ele alarak, savaşa giden kardeşler hakkındaki olumsuz düşünceleri sorgulamakta ve bu tür düşünce tarzlarının doğru olmadığını vurgulamaktadır. Ayet, müminlerin, inkârcıların yaptığı gibi, savaşta veya sefere giden kardeşleri için 'Onlar bizim yanımızda olsaydılar ölmezlerdi' şeklindeki ifadeleri kullanmamaları gerektiğini belirtmektedir. Bu bağlamda, Allah'ın diriltme ve öldürme yetkisini yalnızca kendisine ait olduğunu hatırlatmaktadır. Bu ayet, müminlere sabır ve güven aşılamakta, Allah'a olan inançlarını pekiştirmektedir. Ayrıca, bu ayet, bireylerin düşünce biçimlerini ve kalplerindeki hisleri sorgulamakta, inançlı bir topluluğun nasıl bir tutum sergilemesi gerektiği konusunda rehberlik etmektedir. Savaş dönemlerinde yaşanan duygusal zorlukların üstesinden gelmek için Allah'a güvenmek teşvik edilmektedir. Bu sure, müminlerin birlik ve beraberlik içinde hareket etmeleri gerektiğini hatırlatırken, onların kalplerine düşen hasret ve özlemi de gözler önüne sermektedir.

Ayetin tecvid kurallarında, 'يُحْشَرُونَ' kelimesindeki idgam, 'كَافِرُونَ' kelimesinde ise ghunnah (boğum) bulunmaktadır.

Kur'an'da geçen kelimeler arasında 'كَافِرٌ' kelimesinin sık kullanılması, inançsızların tutumları ve müminlerin onlara karşı duruşlarını ifade etmek için önemlidir. 'حَسْرَةٌ' kelimesi ise, insan ruhundaki derin pişmanlık ve özlemi temsil ederken, savaş koşullarındaki duygusal çelişkilerin bir yansıması olarak anlam kazanıyor. 'يَحْيِي' ve 'يُمِيتُ' kelimeleri, Allah'ın kudretinin ve her şeyin O'nun iradesine bağlı olduğunun altını çizer. Bu kelimelerin sıkça geçmesi, inancın ve yaşam ile ölüm üzerindeki mutlak egemenliğin vurgulanması açısından büyük bir öneme sahiptir.