Âl-i İmrân Sûresi 189. Ayet

Âl-i İmrân Suresi, Mekke döneminde inmiş olup, genel olarak İslam'ın ilk dönemindeki toplumsal ve inançsal meseleleri ele alır. Bu sure, Müslümanların diğer din mensuplarıyla olan ilişkilerini, özellikle Hristiyanlıkla olan ilişkilerini de kapsayan bir bağlamda değerlendirilmiştir. Sure, Allah'ın birliğini, O'nun kudretini ve yarattığı evrenin O'na ait olduğunu vurgulayan birçok ayet içermektedir. Ayet 189, bu bağlamda Allah’ın göklerin ve yerin mülküne sahip olduğunu belirtmektedir. Bu ifade, Allah'ın mutlak otoritesini ve her şeye gücünün yettiğini vurgular. Ayetin genel içeriği, insanların Allah'a olan inançlarını pekiştirmeye ve O'nun kudretini anlamalarına yardımcı olmaya yöneliktir. İnananlar için bir hatırlatma ve tüm varlıkların mutlak sahibi olan Allah'a yönelmeleri için bir teşvik niteliğindedir.

Ayetin içinde "مُلْكُ" (mülk), "السَّمَاوَاتِ" (gökler) ve "الْأَرْضِ" (yer) gibi önemli kelimeler, Arapça'da özel anlamlar taşır. Kelimeler, Allah'ın mutlak otoritesini ve varlıkların üzerindeki tasarrufunu ifade eder. Ayrıca, ayetteki tecvid kuralları arasında med ve idgam durumları bulunmaktadır; bu durum, kelimelerin doğru bir şekilde okunmasını sağlamak için önemlidir.

Ayet içinde geçen kelimeler, Kur'an'da farklı bağlamlarda sıkça tekrarlanan kelimelerdir. "مُلْكُ" (mülk) kelimesi, Allah'ın egemenliğini ve mülkünün sınırlarını ifade etmek için önemli bir terimdir. "السَّمَاوَاتِ" (gökler) ve "الْأَرْضِ" (yer) ise Allah'ın yarattığı evrenin iki temel unsuru olarak sıkça anılmaları nedeniyle bu ayette ve Kur'an'ın diğer bölümlerinde de öne çıkmaktadır. Bu kelimelerin tekrar kullanımı, inananların Allah’ın kudretini ve evrendeki rolünü anlamalarına yardımcı olacak şekilde düzenlenmiştir.