A'râf Sûresi 140. Ayet

A'râf Suresi, Mekke döneminde inmiş olan bir sure olup, genel olarak toplumsal ahlak, peygamberlik, iman ve itaat konularını işlemektedir. Bu surede, insanlık tarihindeki bazı peygamberlerin hikayeleri, insanların bu peygamberlere karşı tutumları ve Allah'ın emirlerine duyulması gereken saygı üzerinde durulmaktadır. Ayet 140, özellikle Firavun'un kavmine yaptığı bir hitapta yer alır. Burada, Allah'ın insanları diğer canlılara üstün kılması, bu üstünlüğün nedenleri ve sonuçları üzerinde durulmakta, insanlara nasıl bir sorumluluk yüklendiği vurgulanmaktadır. Ayet, aynı zamanda insanların Allah’tan başka ilah arayışlarını da sorgulamaktadır. Bu bağlamda, A'râf Suresi, insanın kendi varoluşunu ve Allah'ın yaratmadaki amacını anlaması için önemli bir uyarıda bulunmaktadır. Dönemin sosyal yapısı ve inançlarının sorgulanması açısından da önemli bir yer teşkil eden bu ayet, insanların ibadetlerinde ve inançlarında mutlak bir tevhid anlayışının gerekliliğini vurgulamaktadır.

Ayetin tecvid kurallarına göre, idgam (bir harfin başka bir harf ile birleşmesi) ve med (uzatma) kuralları göz önünde bulundurulmalıdır.

Ayet içinde geçen kelimeler, Kur'an'da belirli temaların sıkça işlenmesinden dolayı tekrar etmektedir. Mabut kelimesi, ilah kavramı üzerinde durarak tevhid anlayışının önemini pekiştirirken, alemler kelimesi, insanların varoluşsal durumunu ve Allah'ın yarattığı farklı canlıları ifade etmektedir. Üstün kılma terimi ise, insanın sorumlulukları ve Allah'a karşı olan vazifelerini hatırlatmaktadır. Bu kelimelerin tekrar kullanımı, Kur'an'ın mesajlarının derinlemesine anlaşılmasını sağlamakta ve insanlara önemli bir uyarıda bulunmaktadır.