Bakara Suresi 96. Ayet

Bakara Suresi, Kur'an-ı Kerim'in en uzun suresi olup Medine döneminde inmiştir. Surenin ana teması ise iman, ibadet, sosyal adalet ve ahlaki değerlerdir. Bu sure, Müslümanların toplum içinde nasıl bir yaşam sürmeleri gerektiğine dair birçok kural ve ilkeler sunar. Ayet 96, insanların hayata olan aşırı düşkünlüğünü vurgulamakta ve bu düşkünlüğün bir sonuç olarak cehennem azabından kurtarmayacağını ifade etmektedir. Bu bağlamda, ayet, insanların dünya hayatına olan sevgisinin aşırılığına dikkat çekerken, Allah'ın her şeyi gören ve kontrol eden bir varlık olduğunu hatırlatır. Bu sure, genel olarak Yahudi ve Hristiyan topluluklar ile de bir diyalog içerir, bu bağlamda tarihsel olaylara da atıflarda bulunur. Ayetin konusuna baktığımızda, dünyaya olan yönelimin ve onun getirdiği geçici hazların yanıltıcılığına dair bir uyarı söz konusudur. İnsanın doğası gereği sırf uzun bir yaşam istemesinin, gerçek bir kurtuluş ya da mutluluk sağlamayacağını ifade ederken, Allah'ın her şeyin farkında olduğunu ve insanların bu tutumlarını gördüğünü belirtmektedir.

Ayetin telaffuzunda bazı tecvid kuralları bulunmaktadır. Örneğin, "مُشْرِكِينَ" kelimesinde idgam yapılmakta ve "الْحَيَاةِ" okunuşunda 'lam' harfine med uygulanmaktadır.

Ayet içinde geçen kelimeler, Kur'an'da sıklıkla karşılaşılan kelimelerdir. Özellikle 'hayat' kelimesi, insanın yaşamını ve bu hayata olan düşkünlüğünü ifade ettiği için sıkça kullanılır. 'Müşrikler' kelimesi, inanç bağlamında önemli bir kavram olup, farklı surelerde Allah'a ortak koşanları tanımlamakta kullanılır. 'Yıl' kelimesi ise zamanın geçiciliğini vurgulamak amacıyla, uzun yaşam isteğinin bir ölçüsü olarak kullanılmaktadır.