En'âm Sûresi 124. Ayet

En'âm Suresi, genelde Allah’ın birliği, peygamberlik, ahiret inancı ve ilahi mesajın doğruluğu üzerine yoğunlaşan bir surenin parçasıdır. Mekke döneminde indirilmiş olan bu sure, inkarcıların peygamberlere karşı sergilediği tutumları ve bu tutumların sonuçlarını işlemektedir. 124. ayet, inkarcıların Allah’ın peygamberlerine verilen mucizeleri kendilerine verilmediği sürece iman etmeyeceklerine dair bir ifadeyi içermektedir. Bu durum, insanların ilahi gerçeklere karşı sergiledikleri kuşku ve inkara karşı bir uyarı niteliği taşır. Ayette, Allah’ın elçilik görevini kime vereceği konusunda mutlak bir bilgisi olduğu vurgulanırken, suç işleyenlere yönelik çetin bir azap ve aşağılık ifadesi öne çıkmaktadır. Bu ayet, inkarcıların, kendilerinden önceki peygamberlere verilen mucizeleri göz önüne alarak, kendilerine de benzer bir mucize verilmediği sürece inanmama tutumlarını eleştirmektedir. Aynı zamanda, bu tutumun arkasındaki hilekârlık ve alçaklık da Allah’ın takdirine bırakılmıştır. Bu bağlamda, ayet hem bir eleştiri hem de bir ikaz niteliğindedir.

Ayet, Arapça dilbilgisi açısından özellikle idgam ve med kurallarını içermektedir. İdgam, ayette geçen bazı kelimelerde bir harfin diğerine karışması ile ilgili kuralların uygulanması anlamına gelir. Ayrıca, med, uzatma ile ilgili kuraldır ve bazı kelimelerde harflerin uzun okunmasını gerektirir.

Kur'an'da geçen bu kelimelerin kullanımı, mesajın vurgulanması açısından önemlidir. 'Ayet' kelimesi, ilahi mesajın bir göstergesi olarak sıkça ve çeşitli bağlamlarda kullanılırken, 'inkarcı' ve 'azap' kelimeleri, inkar edenlerin durumunu ve Allah'ın ilahi adaletini ifade etmek için çeşitli surelerde tekrarlanmaktadır. Bu kelimeler, Kur'an'ın genel mesajı içinde moral ve ikaz amacı taşımaktadır.