Fussilet Suresi 14. Ayet

Fussilet Suresi, Mekke döneminde inmiş olan bir suredir ve temel olarak Allah'ın birliği, peygamberlerin gönderilişi, kıyamet, ahiret ve inkârcıların durumu gibi konuları işlemiştir. Bu surede, Allah'a karşı olan inkarın ve insanların peygamberlere karşı tutumlarının eleştirisi yer almaktadır. Ayet 14, inkârcıların kendilerine gelen peygamberlere karşı gösterdikleri direnç ve bu dirençlerinin gerekçelerini ortaya koymaktadır. Onlar, kendilerinden önce ve sonra peygamberlerin geldiğini, ancak Allah'ın dileseydi melekleri gönderebileceğini savunarak, insan formunda gelen elçilere itibar etmemektedirler. Bu ayet, aynı zamanda inkârın ve yanlış anlamaların tarihsel bir sürecini göstermekte, insanın Allah'ın mesajını kabul etme konusundaki direncini ve bahanelerini yansıtmaktadır. Ayetin bağlamında, inkârcılar, peygamberlerin mesajlarına karşı çıkarken, kendi mantık süreçleriyle bir tür akıl yürütme yapmaktadırlar. Bu durum, tarih boyunca süregelen bir sorun olan iman ve inkâr mücadelesini gözler önüne sermektedir. Bu ayet, aynı zamanda insanların Allah'ın iradesine karşı koyma çabalarını ve bunun sonuçlarını düşündürmektedir. Tüm bu unsurlar, ayetin derin anlamını ve insanlık tarihindeki yerini pekiştirmektedir.

Ayetin tecvid kuralları arasında idgam ve med durumları yer almaktadır. Örneğin, 'إِنَّ' kelimesinde med yapılması gereken uzatma uygulanır.

Bu kelimeler, Kur'an'da sıkça kullanılarak, peygamberlik müessesesinin, Allah'ın birliğinin ve meleklerin varlığının önemini vurgulamaktadır. Peygamberler, Kur'an'ın en önemli kavramlarından biridir ve insanlığa gönderilen mesajın taşıyıcıları olarak çokça anılmaktadır. Rab, yani Allah kavramı ise Kur'an'ın merkezinde yer alarak, insanlara karşı olan sorumlulukların ve kulluğun vurgulanmasında önemli bir rol oynamaktadır. Melekler ise Allah'ın emirlerini yerine getiren varlıklar olarak, Allah'ın iradesinin bir tecellisi olarak sıklıkla zikredilmektedirler.