الْحَجِّ
Hac Suresi 11. Ayet
وَمِنَ
النَّاسِ
مَنْ
يَعْبُدُ
اللّٰهَ
عَلٰى
حَرْفٍۚ
فَاِنْ
اَصَابَهُ
خَيْرٌۨ اطْمَاَنَّ
بِه۪ۚ
وَاِنْ
اَصَابَتْهُ
فِتْنَةٌۨ
انْقَلَبَ
عَلٰى
وَجْهِه۪۠
خَسِرَ
الدُّنْيَا
وَالْاٰخِرَةَۜ
ذٰلِكَ
هُوَ
الْخُسْرَانُ
الْمُب۪ينُ
١١
Vemine-nnâsi men ya’budu(A)llâhe ‘alâ harf(in)(s) fe-in esâbehu ḣayrun(i)tmeenne bih(i)(s) ve-in esâbet-hu fitnetun(i)nkalebe ‘alâ vechihi ḣasira-ddunyâ vel-âḣira(te)(c) żâlike huve-lḣusrânu-lmubîn(u)
İnsanlardan öylesi de vardır ki, Allah'a kıyıdan kenardan kulluk eder. Eğer kendisine bir hayır dokunursa gönlü onunla hoş olur. Şâyet başına bir kötülük gelirse gerisin geri (küfre) dönüverir. O dünyayı da kaybetmiştir, ahireti de. İşte bu apaçık ziyanın ta kendisidir.