İsra Suresi 37. Ayet

İsrâ Suresi, Mekke döneminde inmiş olan bir suredir ve genel itibarıyla insanın hayatı, ahlaki değerleri ve Allah'a olan sorumlulukları üzerine odaklanır. Bu surede, insanın dünya üzerindeki durumu, kibir ve gururla sahip olduğu varlıklar arasındaki geçici konumu vurgulanır. Ayet 37, bu bağlamda, insanın yeryüzündeki konumunu ve kibirlenmeyi sorgulayan bir mesaj taşımaktadır. Kişinin kendi sınırlarını bilmesi, yeryüzünde kibirle yürümenin ne denli yanlış olduğunu anlatmaktadır. Yeryüzünde yürüyen her insanın bir noktada sınırlı olduğu, doğanın gücü karşısında aciz olduğu hatırlatılmaktadır. Bu bağlamda, insanların ne kadar güçlü görünseler de, aslında doğa karşısında zayıf ve sınırlı olduğunu anlatan bir perspektif sunar. Bu suredeki mesaj, insanın kendisini bilmesi, alçakgönüllü olması ve doğaya karşı saygılı bir tutum sergilemesi gerektiğini vurgular. Yüce Allah, bu ayetle insanlar arasındaki kibri ve gururu önlemeyi amaçlar. Zira kibir, insanın ruhunu karartan bir durumdur ve kişinin kendi yaratıcısına olan bağlılığını zayıflatabilir. Dolayısıyla bu ayet, insanın kendisini bilmesi ve alçakgönüllü bir yaşam sürmesi gerektiğinin önemli bir hatırlatıcısıdır.

Ayet tecvid açısından 'idgam' ve 'med' kurallarını içermektedir. 'مُتَكَبِّرًا' kelimesindeki 'مُ' sesi, 'تَ' ile birleştiğinde idgam kuralı gereği daha farklı bir ses tonlamasıyla okunur. Ayrıca, 'يَارِمُ' kelimesinde uzatma (med) kuralı uygulanmaktadır.

Kur'an'da geçen bu kelimeler, insanın kibirli tutumunu ve doğa ile olan ilişkisini vurgulamak açısından önemli bir yere sahiptir. 'مُتَكَبِّرًا' kelimesinin sık kullanılması, kibirlenmenin insanlığa zarar veren bir tutum olduğunu anlatmak içindir. 'يَارِمُ' ve 'يَصِلُ' kelimeleri de, insanın doğa ve doğanın büyüklüğü karşısındaki aczini ifade etmek için seçilmiştir.