Şuara Suresi 120. Ayet

Şuara Suresi, Mekke'de inmiş bir sure olup, Kur'an'ın 26. suresidir. Bu sure, genellikle peygamberlerin ve onların kavimlerinin başlarından geçen olayları ve bu olaylar üzerinden insanlara verilen dersleri içermektedir. Ayet 120, benzer konularda Allah'ın azabının hikayesi ile ilgilidir. Bu bağlamda, bu ayette geride kalanların suya gark edilmesi, bu neslin başına gelen bir felaket olarak anlatılır. Ayetin geçtiği sure, genel olarak insanları Allah'a imana ve O’nun iradesine teslim olmaya davet eden bir üsluba sahiptir. Mekki bir sure olduğu için, bu dönemdeki Müslümanların maruz kaldığı baskılar ve bunlara karşı nasıl mücadele etmeleri gerektiği de vurgulanmaktadır. Bu ayet, o dönemde toplumsal bir uyanış yaratmayı hedefleyen bir anlatıma sahiptir. Süre içerisinde geçen bu tür olaylar, tarihsel olarak geçmişte yaşananlar üzerinden ders çıkarılmasına yönelik bir uyarı niteliğindedir. Bu ayet de buralarda geçen, geçmiş kavimlere dair örneklerin bir parçasıdır.

Ayetin telaffuzunda dikkat edilmesi gereken bazı tecvid kuralları bulunmaktadır. Özellikle 'غَرَقَ' kelimesinde idgam ve med uygulamaları söz konusu olabilir.

Ayet içinde geçen kelimeler, Kur'an metninde çeşitli bağlamlarda sıkça yer almakta. Özellikle 'غَرَقَ' (boğmak) kelimesi, birçok ayette felaket veya cezalandırma bağlamında kullanılarak, Allah'ın kudretini ve insanların başına gelen felaketleri hatırlatmaktadır. 'مَاء' (su) kelimesi ise, yaşamın temel unsuru olarak sıkça yer almakta ve su ile ilgili olan olayların hikayelerinde önemli bir yer tutmaktadır. 'بَقِيَ' (kalmak) kelimesi de, geçmiş kavimlerin durumu ve sonrasında yaşananları ifade ederken önemli bir tema olarak karşımıza çıkmaktadır.