Şuara Suresi 146. Ayet

Şuara Suresi, Kur'an-ı Kerim'in 26. suresidir ve Mekke döneminde indirilmiştir. Bu sure, özellikle peygamberlerin ve onların kavimlerinin hikayelerini anlatan birçok ayet içerir. Bu bağlamda, ayet 146, kavmin Allah'ın mesajlarını inkâr etmesi ve bunun sonucunda başlarına gelecek olan felakete işaret eden bir soruyu içerir. Ayet, insanlara güven içinde kalacakları düşüncesinin yanıltıcılığını sorgulayan bir üslupla yazılmıştır. Bu surede, daha önceki kavimlerin başına gelen olaylardan ve onların Allah'a karşı olan tutumlarından bahsedilirken, dinleyicilere bir uyarı niteliği taşır. Şuara Suresi, inkarcıların, kendilerine güven duymalarının yanlışlığını vurgularken, insanların gerçek güven kaynağının Allah olduğunu hatırlatmaktadır. Bu ayet, insanların geçici dünya hayatındaki güvenlik algılarına dair eleştirel bir bakış açısı sunmaktadır. Ayet, yalnızca bir soru ile sınırlı kalmayıp, aynı zamanda insanlara derin bir düşünme meydanı okur. Bu durum, ayetin genel bağlamındaki uyarıcı ve düşündürücü niteliği ortaya koyar.

Ayetin okunmasında dikkat edilmesi gereken bazı tecvid kuralları bulunmaktadır. Örneğin, "تُرَكُونَ" kelimesinde idgam uygulanmaktadır ve "أَمْنٌ" kelimesinde ise 'nun' harfi ile gelen sesli harf arasında med vardır.

Ayet içerisinde geçen kelimeler, Kur'an'da farklı bağlamlarda çeşitli sıklıklarla karşılaşılmaktadır. 'أَمْنٌ' kelimesi, güven ve huzuru ifade ettiği için özellikle insan ilişkileri ve Allah'a güven konusunda önemli bir temadır ve sıkça kullanılmaktadır. 'تُرَكُونَ' kelimesi ise bırakma ya da terk etme anlamı taşıdığı için, insanlara bir durumu sorgulatma amacıyla kullanılmıştır. 'هَذَا' kelimesinin sık kullanımı, anlatılan konuların somutlaşmasına katkıda bulunur ve okuyucuya doğrudan hitap eden bir dil oluşturur.