Şuara Suresi 147. Ayet

Şuara Suresi, Mekke döneminde inmiş bir suredir ve birçok peygamberin kıssalarına, inkarcıların tutumlarına ve Allah'ın varlığına dair delillere odaklanmaktadır. Bu sure, genelde insanların inkarcı tavırları ve Allah'a karşı sorumlulukları hakkında uyarıcı bir hitap sunar. Ayet 147, özellikle insanları çeşitli doğal güzellikler ve nimetlerle bir araya getirerek, bu nimetlerin onların güven içinde yaşayacakları bir ortam sunup sunmayacağına dair bir sorgulama yapar. Bu bağlamda, ayet; yaşam alanları, bahçeler, pınarlar gibi doğal unsurların insana sağladığı güven ve huzurun altını çizer. Mekki bir sure olarak, toplumun inançsız bir kesimine hitap etmekte, onların durumunu sorgularken aynı zamanda Allah’ın lütuflarını hatırlatır. Ayet, geçmişteki kavimlerin durumlarını göz önüne sererek insanların bu nimetleri nasıl değerlendirmeleri gerektiği konusunda bir düşünme fırsatı sunar. Söz konusu ayet, güvenli bir yaşam alanı vaadinde bulunan doğal unsurlara atıfta bulunarak, insanların bu unsurların kıymetini bilmesini teşvik etmektedir.

Ayetin telaffuzundaki önemli tecvid kuralları arasında, 'b' harfi ile başlayan kelimelerde idgam uygulanması dikkat çekmektedir. Ayrıca, 'م' harfi ile başlayan kelimelerde med (uzatma) kuralları da geçerlidir.

Ayet içerisinde geçen kelimeler, Kur'an’ın genel temasında sık sık yer bulmaktadır. 'Bahçeler' ve 'pınarlar' gibi kelimeler, hem cennet tasvirlerinde hem de dünya üzerindeki nimetlerin simgesi olarak sıkça kullanılır. Bu kelimelerin çokça geçmesi, insanlara Allah’ın nimetlerini hatırlatmak ve bunların kıymetini bilmelerini sağlamak amacıyla yapılmaktadır. Ayrıca 'güven içinde' kelimesi, insanların doğal güzelliklerin sağladığı huzur ve güven duygusunu ifade etmek için önem taşımaktadır.